Przepisy dotyczące szkolnictwa wyższego wyodrębniają dwie kategorie pracowników uczelni:

• nauczycieli akademickich (zob. rozdziały 9.4-9.6) oraz

• pracowników niebędących nauczycielami akademickimi.

Przepisy nie określają grup czy stanowisk pracowników niebędących nauczycielami. W przepisach nie wymienia się pracowników zajmujących się monitorowaniem jakości, doradztwem zawodowym czy poradnictwem psychologicznym.

Nie istnieją też regulacje określające szczególne wymagania kwalifikacyjne czy warunki zatrudnienia pracowników zajmujących się monitorowaniem jakości i doradztwem zawodowym w uczelniach. Takie kwestie jak organizacja i zasady działania administracji uczelni, siatka stanowisk, wymogi kwalifikacyjne i zasady rekrutacji są uregulowane w przepisach wewnętrznych uczelni.

Rozwiązania w zakresie wewnętrznego monitorowania jakości kształcenia są opracowywane w znacznej mierze samodzielnie przez uczelnie. Przepisy wskazują jedynie ogólnie senat jako organ odpowiedzialny za ocenę funkcjonowania uczelni oraz określają ogólne zasady dotyczące jakości programów i okresowej oceny nauczycieli akademickich. (Zob. rozdział 11.2. – Zapewnianie jakości kształcenia w szkolnictwie wyższym).

Uczelnie tworzą na ogół stanowiska pełnomocników (np. pełnomocnika rektora ds. jakości), komisje i / lub biura ds. jakości i określają wymagania kwalifikacyjne dla członków komisji i pracowników biur. W skład komisji ds. jakości wchodzą na ogół nauczyciele akademiccy, pracownicy administracyjni oraz studenci i doktoranci. Etatowymi pracownikami biur ds. jakości są na ogół pracownicy administracyjni. Osoby odpowiedzialne za monitorowanie jakości wykonują różne zadania związane z projektowaniem, wprowadzaniem, monitorowaniem i doskonaleniem wewnętrznego systemu zapewniania jakości oraz realizacją procesów zapewniania jakości, włącznie z monitorowaniem, przeglądem i doskonaleniem programów studiów.

Przepisy dotyczące szkolnictwa wyższego nie odnoszą się do poradnictwa czy doradztwa zawodowego ani pomocy psychologicznej. Uczelnie zapewniają takie wsparcie zgodnie ze swymi regulacjami wewnętrznymi.

Poradnictwem zawodowym zajmują się uczelniane biura karier. W biurach karier pracują zarówno doradcy zawodowi, jak i inni pracownicy administracyjni. Wymagania dla tych pracowników określają samodzielnie poszczególne uczelnie. W praktyce kierownicy i część innych pracowników posiadają formalne kwalifikacje doradcy zawodowego, które uzyskuje się po ukończeniu studiów lub studiów podyplomowych z zakresu doradztwa zawodowego. Zadania pracowników biur karier na ogół obejmują m.in.:

• prowadzenie indywidualnego i grupowego poradnictwa zawodowego dla studentów i absolwentów w formie konsultacji i szkoleń (autoprezentacja, planowanie kariery, dokumenty związane z ubieganiem się o pracę, przygotowanie do rozmowy kwalifikacyjnej i negocjacji płacowych, metody poszukiwania pracy);

• poszukiwanie i gromadzenie informacji o rynku pracy, ofert pracy dla przyszłych absolwentów oraz informacji o możliwościach zdobywania doświadczenia zawodowego i podnoszenia kwalifikacji zawodowych;

• przeprowadzanie selekcji kandydatów na zlecenie pracodawców; organizowanie imprez dla studentów i absolwentów oraz pracodawców.

Uczelnie utworzyły uczelniane lub międzyuczelniane poradnie, centra lub punkty pomocy psychologicznej i zatrudniają w nich psychologów i psychoterapeutów, dla których wymagania kwalifikacyjne są określone w przepisach dotyczących zawodu psychologa oraz opieki psychiatrycznej. Osoby te prowadzą indywidualne lub grupowe konsultacje oraz zajęcia psychoterapeutyczne dla zainteresowanych studentów lub pracowników.

Zgodnie z przepisami dotyczącymi szkolnictwa wyższego pracowników uczelni niebędących nauczycielami akademickimi (podobnie jak nauczycieli akademickich) zatrudnia się na podstawie umowy o pracę. 

Zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa pracy czas pracy tej grupy pracowników wynosi 8 godzin dziennie i średnio 40 godzin tygodniowo.

Przepisy dotyczące szkolnictwa wyższego określają ogólne zasady wynagradzania pracowników uczelni. Są to m.in.:

• wymóg ustalenia warunków wynagradzania w zakładowym układzie zbiorowym lub regulaminie wynagradzania;

• stałe i zmienne składniki wynagrodzenia: 

  • składniki stałe: wynagrodzenie zasadnicze i dodatek za staż pracy;

  • składniki zmienne: dodatek funkcyjny, dodatek zadaniowy, wynagrodzenie za godziny ponadwymiarowe i nadliczbowe, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych, premie i inne dodatki przewidziane w układzie zbiorowym lub regulaminie pracy; oraz nagrody jubileuszowe z tytułu wieloletniej pracy.

Nie istnieją natomiast specjalne przepisy dotyczące wysokości wynagrodzeń dla pracowników niebędących nauczycielami akademickimi. Minimalne wynagrodzenie tej grupy wyznaczają ogólnie obowiązujące przepisy, a siatkę wynagrodzeń dla poszczególnych stanowisk określają wewnętrzne regulacje uczelni.

Jak wspomniano wcześniej, przepisy dotyczące szkolnictwa wyższego nie regulują wieku emerytalnego pracowników uczelni. Nie wprowadzają też specjalnych rozwiązań dotyczących przechodzenia na emeryturę pracowników niebędących nauczycielami akademickimi. Podobnie jak do pozostałych pracowników, do tej grupy stosuje się ogólne przepisy emerytalne, zgodnie z którymi wiek emerytalny wynosi co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn.